عاشقی را رسم های شیرین ولی دشواری است.

مدتی پیش در کنار ساحل دریای خزر دورتر از غوغای مردمان، روی سنگی نشسته بودم و دریا را نگاه می کردم و بازی باد و موج و ساحل را. کمی آن طرف تر، جوانی را می دیدم که دست در ساحل فرو می برد و مشتی ماسه را بر می داشت و اندک اندک آن را خالی می نمود و کمی به فکر فرو می رفت و دوباره مشتی دیگر؛ گاهی به افق می نگریست، زمانی به موجی که پیش می آمد و گاه نیز به آسمان و تکه ابری که از بالای سرش می گذشت. می شد عشق را در حرکات و سکنات آن جوان به خوبی دید و لمس کرد. نه از برق عاشقانه چشمان او یا حتی قطره اشکی که بر گونه او می دوید و بر ماسه ها می افتاد و گم می شد و نه از سخنان زیر لب که معلوم نبود با یار سخن می گوید یا از او بر خدای شکوه می برد؛ نه از نگاه خیره او به افق که شیوه همه عاشقانِ در آرزوی وصال است و نه حتی از آن که پس از آن سر بر زانو گذارد و از دنیا و همه آن چه در آن است خود را فارغ نمود و در کنار دریا، در اقیانوس عمیق عشق گم شد. شاید دیگران باید از این نشانه ها عشق را دریابند اما آن کس که درد عشق می داند، آن که در آتش عشق دودش برهوا برخاسته و آن کس که خود در عمیق ترین دریای هستی، بحر العشق غرقه است، برای شناخت عاشق نیاز به نشانه و علامت ندارد. بوی عشق را از فرسنگ ها حس می کند و قلب عاشق او را می خواند بی آن که صحیفه آن باز شود. و این، آن حسِ مشترک بین عاشقان است. مرا نظر بر آن است که خداوند نه تنها بین محبوب و محب یا عاشق و معشوق یا هر مجنونی و لیلیِ او، بلکه برای همه عاشقان نیز احساس مشترکی قرار داده است که آنان همدیگر را با آن باز می شناسند تا بدانند که عاشقان فراوانند ولی در سکوت خود عشق می ورزند، بسیارند اما دم بر نمی آورند، بی شمارند اما در چشم مردمان نمی آیند، نه مردمان که گاه در چشم معشوق نیز تا مبادا خاری بر چشم محبوب نشیند و او را گزندی رسد. عاشقی را رسم های شیرین ولی دشواری است.

یکشنبه 18 مهر 1389 - 9:44:24 AM